Frans op Reis – Laguna Magdalena – Colombia
Locatie: Colombia
Laguna Magdalena – Huila en Cauca – Colombia
Toen ik die ochtend op stond … of heb ik dat al geschreven? … ja van die houten kop en dat ik nog steeds mee kon. Die dag was een reis dag. Eerst nog even een ander hostal in de buurt bekeken, onderweg gestopt bij Mandiyoca … standaard foutje van me moet dus Mandiyaco zijn, zodat Thomas & Olaf en Victor (de hostal eigenaar uit San Agustin, die ons op kwam halen), zijn vrouw en een gids die voor hem werkt dat ook nog even konden bekijken … en voor mij een kans om mijn gidskwaliteiten te testen . En na een lunch van heerlijk gerookte forel en een diner van pizza in een verder leeg hostal vroeg naar bed, nadat ik mijn spullen had uitgezocht. De volgende dag was het om 05.30 reveille, maar wel een mooi uitzicht, en een lange dag voor de boeg.
We moesten alleen meenemen wat we nodig hadden, maar aangezien in het wandelen met mijn rugzak wilde oefenen, had ik toch wat meer meegenomen … dom, dom, dom vertel, vertel, vertel Fransje … later! De rest werd door Victor naar Popayan gebracht … of hij liet dit doen.
Om 04.30 (Ja echt wel) in de eetruimte van de hostal aangeschoven aan een overdadig ontbijt, waar wat later ook de gids Hanybal aankwam … de avond daarvoor was hij al geweest om af te spreken hoe laat, wat we gingen doen etc, en het belangrijkste om ‘een jand vol provimand’ – en voor wie zich afvraagt of dit een verschrijving is … nee! zoek maar eens op internet – in te kopen, tenminste af te spreken wat daar in moest komen. Een hoop, maar zeker weer de nodige rum … oké, wordt het zo een trekking … met 4 halve liters voor ons 3en en de gids leek het voldoende … oeppsss dus niet.
Na het ontbijt door Victor naar San Agustin gebracht – zijn hostal ligt zo’n 4-5 km buiten het stadje – en aldaar in een publiek transport jeepje gestapt. Hoewel, er waren nogal veel mensen voor het jeepje, dus Thomas en ik zijn achterop gaan hangen. Dat heb ik volgens mij al eens eerder beschreven … je staat dan op een soort wat bredere treeplank en houdt je vast aan de imperial voor de bagage. Alleen toen wist ik nog niet dat we daar ruim 1.5 uur moesten ‘hangen’ terwijl we over een c-weg reden. En voordat ik wist dat daar nog meer mensen bijkwamen en zakken met ‘veevoeder’ … maar nog steeds een avontuur. En we hadden wel het mooiste uitzicht over al het natuurschoon dat we onderweg tegenkwamen … WAUUUUW & FABELTASTISCH beschrijft niet hoe mooi het daar is. Alleen alle 2 mijn handen nodig om er niet af te lazeren, dus geen foto’s.
Ik geloof dat we ruim 5 kwartier onderweg waren toen we ineens een soort geratel onder de auto vandaan hoorde komen. De chauffeur stopte meteen en ging kijken … wat bleek … even de spanning een beetje opbouwen … de benzinetank was aan een kant losgeraakt en sleepte over de grond … niet echt iets om je blij over te maken als je achterop zo’n auto hangt. Na ruim een half uur onder de auto gelegen te hebben – soms zelfs met zijn 3en – houtblokken en wat touwen was e.e.a. weer ‘gerepareerd’ en konden we verder. Onderweg hadden we 2 onderwijzers opgepikt en die maakte zich niet erg druk over het te laat komen … Columbiaanse omstandigheden zullen we maar zeggen.
Nu was een van deze onderwijzers een jongen en die was echt overdressed gegeven de omgeving waarin we waren. Mooie puntige witte schoenen (saturday night fever was er niks bij), strakke spijkerbroek met het nodige borduurwerk … als ik het me goed herinner … een pot brylcreem in zijn haar waar je u tegen zegt, maar het ergste komt nog … hij had zo mogelijk nog meer aftershave gebruikt en van een zoetigheid, waar de doden nog recht van overeind zouden gaan zitten. Een overdadig bespoten Jordanese waar je in de tram achter zit was er echt niets bij. Waren Thomas en ikzelf daar toch even een potje blij dat wij achterop hingen. Olaf had het een stuk … nou ja, veel! … zwaarder, want hij zat met dit ‘typje overdaad’ achterin de jeep. Toen de benzinetank losraakte kwam hij ook wat bleekjes uit die achterbak gestapt … alleen de rest van de passagiers daar leek het niet zo veel te doen. Wel vaker met hem in een achterbak gezeten neem ik aan.
Ondertussen er een muziekje bij opgezet … Demasiado Corazón van Mink DeVille … erg toepasselijk. Na een klein half uurtje kwamen we bij hostal waar onze paarden klaar stonden … Mirjam heb ik gek gemaakt, nu alleen Marian nog … maar eerst nog een 2e ontbijt met heerlijke kip, het was tenslotte al weer 3 uur geleden dat we het eerste aten. Het stel waar we waren leek me een heel gezellig en gelukkig stel, vandaar dus hier even een foto van ze.
Na het ontbijt klaar om te vertrekken en ik wilde eerst lekker even een stukje lopen, want dat ging daar vaak net zo snel of sneller dan op een paard zitten. Het had nogal wat voeten in de aarde om mijn zware en vooral grote rugzak achterop mijn paard vast te maken. Hoe deden al die cowboys en indianen dat vroeger toch … of hadden die minder bij zich . En het maakte het op- en afstijgen er niet makkelijker op, zoals later en een valpartij verder zou blijken. Tijdens de rit bleek hij ook steeds weg te zakken en dat was voor mij, maar meer voor het paard geen pretje. Zeker niet op steil naar beneden (en ook naar boven) gaande, gladde rotsen … waardoor je je afvroeg hoe ze het in godsnaam doen die knollen. Chapeau voor de paarden die we bij ons hadden. Maar ja, ik heb die 2 dagen op mijn knol op sommige momenten wel alle kleuren gesch….n zoals we zeggen. Man (m/v) wat heb ik soms angsten uitgestaan dat we onderuit zouden gaan of die knol zijn been zou breken … onzin natuurlijk, want ze doen het wel vaker … maar ik had het niet willen missen.
Zoals al gezegd was het op en afstijgen geen pretje … en dan zat mijn voet ook nog eens niet lekker in de stijgbeugel, zo’n helemaal gesloten ding (om je voet tegen rotsen te beschermen en dat was af en toe ook wel nodig) die net iets te smal was voor mijn voet, dus relatief weinig steun. Ik moest mijn been zo hoog opgooien dat ik 1 keer aan de andere kant over de kop van het paard weer naar beneden kukelde. En een keer kreeg ik mijn been er niet overheen, zodat ik er weer afkukelde. Ja lachen jullie maar … dat doe ik ook. Op de een of andere manier kreeg ik ontzettend stijve benen en pijn in mijn knieën na een tijdje … dus al na een half uurtje … op mijn paard gezeten te hebben. Dat, gecombineerd met mijn leeftijd maakte het er niet atletischer op als ik af wilde stijgen. Op een bepaald moment zag ik dat Thomas zijn been vooruit over het hoofd van zijn paard gooide, dat overgenomen en daarna ging het een stuk beter.
Wat is er nog meer over die dag te vertellen? Allereerst dat Hanybal zijn zoon had meegenomen om hem in het gidsen vak in te wijden. Volgens mij was dat niet helemaal zijn stiel, zo’n erg mannelijk beroep … want volgens ons was hij homo. We vroegen ons af of hij het al wist en nog belangrijker of zijn vader het al wist. Los daarvan was hij geloof ik sowieso niet zo geschikt voor dit werk … een hele aardige en lieve jongen … maar het buskruit had hij niet uitgevonden. De eerste dag moest hij vooruit om 2 extra paarden te regelen. Zijn vader uitgelegd dat hij bij de t-splitsing bij het begin van het nationaal park linksaf moest, presteerde hij het om rechtsaf te gaan … zoals we daar aangekomen hoorde van de dame die daar een soort kioskje runde met drankjes. Voor ons een uitgelezen kans om even te rusten en wat te drinken en te babbelen met de soldaten die ook hier weer ruim aanwezig waren om te zorgen dat de para-militairen en de farc het niet te onveilig maakte.
Sidestep: In Columbia is zo’n paar maanden geleden een rapport gepubliceerd waaruit blijkt – en het moet een redelijk betrouwbaar rapport zijn – dat zowel de farc als de para-militairen eigenlijk alleen nog maar bezig zijn met de transport van drugs, en er dus totaal niet mee gediend zijn om de aandacht van de regering op zich te richten door toeristen te molesteren of te ontvoeren, wat dus ook niet meer gebeurt … drugs, die met grondstoffen uit Bolivia, in Columbia worden geproduceerd … en dat 80% daarvan in handen is van … nee, niet de farc, maar de door de regering gesteunde para-militairen … welkom in Columbia … en de rest in handen is van de farc. Nu lees en hoor je in Colombia en in het buitenland vaak alleen over de laatste!
Ook hier weer erg relaxte soldaten … het is misschien wat lastig te zien maar deze soldaat speelt de zot met een sjaaltje om zijn hoofd … dus we hebben een aangenaam tijdje met ze doorgebracht, tot zoonlief doorhad dat hij verkeerd was gereden en terugkwam. Vervolgens weer verder gegaan en wat een dag … geweldig! Alleen aan het eind wat regen, maar dat mocht de pret niet drukken. De eerste overnachting was in San Antonio … het heeft een naam, maar waarom eigenlijk … zo’n 10 mensen wonen er in een paar heel erg verspreide huizen … zo’n 10 minuten per paard naar het volgende huis. Maar wat een natuur. Boven op een berg met uitzichten op het omringende landschap … waanzinnig. Hopelijk dat jullie een beetje het gevoel krijgen hoe waanzinnig uit de foto’s en anders de nieuwe reis boeken bij Olaf reizen! … zo goed Olaf?
Laat waar we moesten overnachten zelfs nog een echt hostal zijn! Voor wie vraag je je af … die ene verdwaalde toerist die af en toe deze route loopt of is het meer voor familiebijeenkomsten, trouwerijen etc? En ze hadden zelfs een douche … met koud water. Alleen geen elektriciteit, dus in het ‘donker’ … alleen een paar kaarsen in de keuken … gegeten en vroeg naar bed … 20.30 … vroeg ja! Maar wel voordat we gingen slapen Olaf verboden … we sliepen met zijn 3en op 1 kamer … te snurken. Niet dat dat wat hielp … ik was door Thomas gewaarschuwd … en dat was terecht .
Aan het eind van de middag nog even lekker in de zon buiten gezeten en met de net geboren pauw (nog geen week oud) gespeeld. Het leven kan zo mooi en simpel zijn.
De volgende dag, we hebben het dan over 21 mei … wat een tijd geleden alweer, maar het voelt nog als gisteren … vroeg op en een na een zwaar ontbijt … bij ons zou het diner zijn … maar er was geen lunch ingepland dus wel nodig, zeker gegeven het feit dat het een lange reisdag … zo’n 8 uur … zou worden. En was de eerste dag al lastig op sommige stukken, deze dag was nog een stuk lastiger. Maar met een rugzak die wat beter vast zat en een ikje die wat zekerder op zijn paard zat, weer een heel avontuur. Afscheid genomen van het geweldige echtpaar die het daar runde en op weg.
Soms heb je dan het gevoel dat je de eerste bent die daar reist en dat je het echt aan het ontdekken bent … WAUW … en voor jezelf ben je dat natuurlijk ook. Wat een kans dat ik meekon … heren nogmaals bedankt.
Er moest veel gelopen worden omdat het echt te gevaarlijk en onmogelijk werd voor de paarden om met berijder naar boven of naar beneden te gaan. En dan regende het nog eens het grootste deel van de dag … maar ook die dag kon dat de pret van de tocht en het avontuur niet drukken … in tegendeel. En ja dan ben je ineens bij de Laguna waar het allemaal om te doen was, het beginpunt van 4 belangrijke rivieren in Columbia.
En in eerste instantie viel het wat tegen – waarbij de kou en de nattigheid en mijn ‘paardrij pijntjes’ ook niet meehielpen –maar na een tijdje daar rondgelopen te hebben … echt door de modder banjeren … heerlijk … was het geweldig. Er is daar zoveel te zien en genieten.
Op een bepaald moment moesten we weer verder bleek Olaf me voor een drama te hebben behoed, mijn paard wilde alleen vast doorlopen naar het eindpunt. Toen we stopten liet bijna iedereen, waaronder de gids zijn paard losstaan. Dus ik ook, in de verwachting dat een goede gids daar wel iets over zou zeggen als dat niet kon. Had ik bijna het laatste stuk moeten lopen en onderweg had iemand mijn rugzak er nog af kunnen halen … was niet echt leuk geweest
Naar Valencia – ja de invloed van de Spanjaarden vindt je nog overal, zelfs in het kleinste gehucht … maar de Spaanse versie is veruit te prefereren kan ik jullie vertellen, maar dat verderop – waar ons volgende hostal was, zou het volgens een bordje bij de laguna nog 3 uur zijn … en daar waren we wat minder blij mee, want betekende in het donker aankomen … laten wij het nu in 1.5 uur doen. Dat probleem ook weer opgelost.
Bij de hostal aangekomen – iets buiten het dorp … nou ja wel meer dan iets – bleek dat weer een geweldige plek te zijn met geweldige mensen die het runde. Ze waren bedden aan het heen en weer sjouwen om ons de beste bedden/kamer (?) te geven. Ze maakte zelfs een vuurtje in een apart gebouwtje waar ook de cuy (grote eetbare marmotten) werden gehouden, alleen was het hout iets te nat en de ventilatie nihil, zodat we na een tijdje ons als gerookte paling voelde en zelfs de kou en de rum ons daar niet meer konden houden.
Verder niet veel te vertellen dan lekker even op bed liggen rusten, gegeten en vroeg naar bed. Thomas had voor de volgende dag een lokale chauffeur geregeld om ons naar Popayan te brengen … eerst 5 uur de bergen uit en dan nog een uur de Pan American Highway … die daar een kaaswinkel (!belangrijk!) had dus de route wel zou kennen. Op de vraag van Thomas of er naast deze chauffeur nog andere chauffeurs waren die ons konden en wilden brengen antwoorde de hostal eigenaar dat deze chauffeur de enige was die hij vertrouwde (!weer erg belangrijk!) wat de burger toch moed geeft.
Weer vroeg op en na een normaal ontbijt eerst nog een half uur door de modder lopen om bij het oppik punt te komen, de chauffeur kon ons niet bij de hostal oppikken … zelfs met een 4wheel drive niet te bereiken … voor hem dan zou later blijken. Dan weet je ook meteen weer waarom paarden nog zo belangrijk zijn hier en op andere plekken.
Hij was te laat en eerst naar Valencia waar hij nog wat spullen moest ophalen om voor hemzelf of andere mensen naar Popayan te brengen. Een uitgelezen kans voor Olaf & Thomas om een paar lokale hostals te bekijken als alternatief voor het toch wel ver buiten het dorp gelegen hostal waar wij hadden geslapen. Toen we daar van terugkwamen stond er een stelletje ongeregeld bij de open achterdeur van zijn 4wheel drive … waar onze spullen lagen … en de chauffeur nergens te bekennen … eerste foutje … en zoals jullie ondertussen al begrepen hebben er zouden er nog velen volgen. Ik ben niet gauw bang in een auto maar bij deze – met unanieme stemmen gekozen – über pannenkoek, ben ik wel bang geweest. Lees verder en huiver mee.
Wachtend tot hij klaar was konden we de ‘hoofdstraat’ met de mensen (en stel je daar nu niet te veel van voor … ongeplaveide weg, huizen die een betere tijd hebben gekend) eens goed in ons opnemen. Wat een troosteloosheid en verkeerde energie … we waren blij dat we het dorp uitreden. Klaar voor Popayan, niet wetend wat ons nog te wachten stond.
Oh ja dat vergat ik nog te vertellen, onze onvolprezen chauffeur heette Don Carlos en had een ontzettend fout jasje voor een vijftig plusser … duidelijk iemand die jong wilde blijven. Dat gaf al te denken. Voor dat we het dorp uitreden eerst nog even op zijn Columbiaans tanken … jerrycan en slang. En daarna werd het een rit met veel stops waarbij steeds kazen werden gekocht of geld opgehaald om in Popayan dingen te kopen. 1 keer is leuk maar bij de 4e keer krijg je toch iets van ‘opschieten Don Kneus want we betalen je fors dus rijden met die hap’. Bij het remmen bleek al dat zijn Mitsubishi 4wheel drive geen grip had op de bergwegen … kwestie van slechte banden of slecht afgestelde remmen of beiden … het werd minder en minder.
Nu regende het in die periode veel in Colombia en daar dus ook. En dus waren er ook delen van de berg naar beneden gekomen. Op een bepaald moment een kleine truck – met maar 2wheel drive – aangehouden om te vragen hoe de weg verderop was , en volgens hun was het prima te doen. Voor hun misschien. Toen we er aankwamen leek het allemaal prima te doen, ik had het volgens mij nog gekund maar niet deze pannenkoek die daar al zijn hele leven woonde. Hij stuurde steeds de verkeerde kant op, gaf gas als je moest remmen en omgekeerd en gebruikte zijn 4wheel drive niet! Pas toen bleek dat hij het topje van de modder – en het was echt niet veel – niet zou halen remde hij en deed zijn 4wheel drive aan. Maar ja, zie dan maar eens naar boven te komen als je geen vaart hebt en ook nog eens in zijn 1 naar boven wil … in zijn 2 met slippende koppeling werkt beter, minder kracht op de wielen, dus minder kans op slippen en wegglijden … dat lukte niet en we gleden weg naar de kant van het ravijn.
Nu was daar volgens mij niet zoveel ruimte en diepte om te vallen, maar Olaf begon te schreeuwen ERUIT, IK MOET ERUIT, DIT GAAT VERKEERD en eerst hadden we nog zoiets van dat valt wel mee, maar toen we eruit waren gestapt bleek het toch veel gevaarlijker dan eerst gedacht. We waren maar zo’n 5 cm van de rand af en dat had echt verkeerd kunnen gaan. Wat te doen? Hij moest achteruit om het nog eens met vaart te proberen … een touw vastgemaakt aan de achterkant en wij met zijn 3en trekken terwijl hij achteruit reed … en dat ging bijna nog verkeerd omdat hij niet kon rijden. Boeiend was wel dat hij erg rustig bleef en het deed hem blijkbaar niets.
Hij weer tegen dat kleine hompje op en dat lukte … maar ook net en wij konden weer instappen, want geen van ons wilde in de auto stappen voordat hij er tegenop ging. Is dit al voldoende? Het is nog niet het einde. Mij was al opgevallen dat hij bochten wel erg ruim nam, en nu moet je dat in de bergen niet doen. Op een bepaald moment weer een bocht en hij reed gelukkig niet hard, toen van de andere kant een publico kwam, die echt niet meer kon uitwijken … hij remmen … maar ja, geen grip, dus boem. Sta je daar ruim een uur voordat alles is opgelost en weer iets om je wat banger te maken. We hadden allemaal een gevoel van ‘blij als we veilig in Popayan aankomen’ … en geen alternatief voorhanden.
Wat verder … bijna een motorrijder omvergereden, die ons tegemoet kwam en in de geulen met water weg niet kon uitwijken … het leek wel of hij die vent niet eens gezien had … dus ik vroeg Thomas die voorin zat – spreekt het beste Spaans – of hij even in de ogen van de goede mijnheer wilde kijken of hij een melkachtige glans zag? Niet dus.
Accu bijna leeg, dus naar mijn kamer om hem aan het oplaadapparaat te leggen. Tot zo … daar ben ik weer. Ik zat trouwens in de keuken van de hostal, want daar is het een stuk warmer dan in mijn kamer … ‘Cuenca city of eternal spring’ zoals de lonely planet zegt … my ass. Het is hier koud en regenachtig en erg wisselvallig … meer ‘ 4 seasons in one day’. En als je dan ook nog eens verkouden bent. Dit afmaken en dan lekker mijn bed in met een rummetje.
Waar was ik … oh ja, onze chauffeur was niet blind en had geen staar … dus daar gaat dat excuus. Dus gewoon een erg slechte chauffeur. Hebben we nu alles gehad … NEE. Het werd tijd voor de lunch, dus iets voor Popayan bij een wegrestaurant … bij een benzinepomp (!weer belangrijk!) … gestopt. Bij het achteruit inparkeren kreeg hij het voor elkaar om een geparkeerde motor omver te rijden. De lunch was prima en na een tijdje wij op weg voor het laatste stuk. Vlak bij Popayan een heuveltje op en vlak voor de top … geen benzine meer … terwijl we nog geen 20 minuten daarvoor bij een benzinestation stonden. Konden we hem nog een stukje naar boven duwen. Vlak na de heuvel was een benzinestation, dus in zijn vrij en naar beneden haalde we dat wel.
Na het schoonmaken van de benzinefilter … nodig als je je tank helemaal leegrijdt … wij weer op weg en toen kwam het verhaal dat hij ons door ‘pica y placa’ niet bij ons hostal kon afzetten. Wat is pica y placa vragen jullie je af? … dat betekent dat je met bepaalde nummerplaten op bepaalde dagen het centrum van een stad niet in mag omdat het anders te druk wordt. Klinkt logisch zou je denken, maar waarom nu pas zeggen? En daarnaast Thomas woont al zo’n 8 jaar in Bogota en die realiseerde zich ineens dat het zondag was en dan geldt pica y placa nergens in Columbia! Waarom dat zeggen … later bleek dat deze über pannenkoek niet in het centrum kon rijden … hij wist de weg niet … maar wel eigenwijs over waar we moesten zijn en hoe we moesten rijden.
We waren op een punt aangeland dat hij ons kostte wat het kostte voor de deur van de hostal moest afzetten en dat heeft hij ook gedaan. Alleen toen bleek zijn auto niet meer te starten … of we hem een duwtje konden geven … wat mij betreft Nee, dus … maar Thomas deed het wel … te aardig voor deze wereld.
Los van deze mijnheer was het een geweldige rit, met mooie natuur zoals jullie eerder hebben kunnen zien. En we hebben het overleefd .
´s Avonds met Victor wat gedronken en gegeten, ook al was het moeilijk om iets te vinden wat open was. Met zijn 3en nog wat in de hostal gedronken en normale tijd naar bed.
De volgende middag zijn Olaf en Thomas vertrokken naar Cali en ben ik alleen achtergebleven voor een paar dagen Popayan om mijn school voor Spaans uit te zoeken en te boeken, maar daarover de volgende keer meer. Het is weer een heel verhaal geworden wat ik met plezier heb geschreven. Nu de foto’s er bij zoeken en invoegen. Morgen nog eens lezen op gekke dingen en dan hebben jullie weer wat te lezen. Weer veel plezier toegewenst lieve familie, vrienden, kennissen en andere geïnteresseerden.
Dikke knuffels uit mooi, maar koud Cuenca.
Nog wat foto’s (met dank aan Olaf & Thomas) en voor de rest als je puf hebt volg de links naar mijn albums.
