Twee jaar over tijd, na jarenlange voorpret én een gedegen voorbereiding door de Lustrumcie is het wonder geschied: JC Djinn staat bepakt en bezakt klaar op Schiphol om 17 hele dagen met elkaar op Lustrumreis te gaan! Op 17 oktober 2008, om ongeveer 10.05 uur plaatselijke tijd komt er een einde aan alle speculaties en wordt duidelijk: we gaan naar Brazilië! Land van zon, zee, strand en caipirinha’s!
In comfortabele reisoutfits en met verplichte backpack om de schouders gaan we op weg naar de incheckbalie voor de eerste stop van de heenreis: Lissabon. Vanaf Lissabon maken we vervolgens de grote oversteek over de oceaan. Tijdens de reis is er genoeg tijd om het door de Lustrum-cie samengestelde boekje met het reisschema en het pot-beheer, ghettoblaster-, camera- en slaapschema door te nemen (een goede voorbereiding is het halve werk!) en lezen we wat er de komende dagen allemaal voor moois op het programma staat.
Om ongeveer 12 uur ’s nachts lokale tijd komen we aan in São Paulo, waar we eenmaal door de douane worden opgewacht door iemand van de reisorganisatie. De eerste euro’s worden gewisseld in Braziliaanse reais en komen in de pot. Met taxi’s gaan we dan op weg naar het hotel.

Dag 2, zaterdag 18 oktober 2008

De hotelbedden mogen we welgeteld twee uur testen: om 03.00 uur ’s nachts moeten we alweer terug naar het vliegveld. Een McOntbijtje later zitten we fris & fruitig in het vliegtuig naar het centraal gelegen Cuiabá, waar we om half zeven in de ochtend aankomen. Als we daar het toestel uitstappen voelen we het voor het eerst écht: hot, hot, hot Brazil! We worden opgewacht door een topbus en chauffeur en pikken iets verderop onze gids voor de komende dagen op: Larissa. Met een vrolijke witte bloem in het haar stapt ze in en begint meteen (niet zo vreemd voor een gids) te vertellen over van alles: gezellig!
De rest van de dag staat in het teken van ‘Chapado de Guimarães’, een prachtig national park ten noorden van Cuiabá. Het gebergte is een natuurlijke barrière tussen enerzijds de Pantanal en anderzijds de Amazone. Maar voor het zover is moet er nog iets ontzettend belangrijks gebeuren: boodschappen doen! Tien hongerige Hollandse vrouwen die om 7 uur ’s ochtends een plaatselijke supermarkt ‘bezetten’ om daar de nodige proviand te scoren. Djinn ten voeten uit… Nadat we de supermercado geplunderd hebben zijn we all set and ready to go.
We rijden de hete stad uit, steeds hoger het plateau op. Het groene heuvellandschap verandert langzaam in geweldige rood-grijze rotsformaties. We stoppen kort bij ‘Hells Gate’, een levensgevaarlijke haarspeldbocht, die regelmatig niet gehaald wordt (getuige de autowrakken die in het ravijn liggen…). Het uitzicht is geweldig: groen, groen, groen en ver, ver, ver. Felgekleurde papegaaien vliegen in formatie voorbij en zo langzaam begint door te dringen dat we écht niet meer in Nederland zijn, maar in Brazilië!
Rond lunchtijd rijden we naar het stadje met dezelfde naam als het national park, Chapado de Guimarães. We lunchen in een plaatselijk por kilo restaurant, waar aan het eind van het lopend buffet de borden worden gewogen, het gewicht bepaalt de prijs. Eten gaat er bij ons altijd wel in en we vinden ook nog bijna alles lekker, vandaag was daarop weer eens géén uitzondering. Na een stevige maaltijd en klein en vooral pittig bakkie koffie na (en cakejes, stiekem niet inbegrepen, laten we het maar op een taalbarrière houden) rijden we verder door het national park. Larissa heeft nog een leuk idee, ze vraagt ons onze ogen dicht te doen. Een beetje apart is het wel, helemaal als we één voor één (met nog steeds de ogen dicht) de bus uitgeholpen worden en in polonaise een stukje bij de bus vandaan lopen. Picture this: 10 dames die met hun ogen dicht in polonaise een ravijn in lopen… Een ravijn is het niet, maar als we onze ogen open doen staan we bovenop het plateau met een geweldig uitzicht. Na wat foto-momentjes rijden we verder en gaan voor het eerste deze vakantie de bikini’s aan om te poedelen in een mooie waterval.

Na deze frisse duik rijden we door naar het stadje Bom Jardim, waar we die nacht zullen slapen in een pousada. Het is een lange rit, over onverharde wegen en smalle houten bruggetjes, maar we hebben voor deze reis een aantal cd’s met muziekjes samengesteld die we draaien. En ook met het entertainment door Freakje zat het wel goed, de brakke chauffeur leefde ook weer wat op. ☺
Eenmaal aangekomen in Bom Jardim blijkt dit een dorp te zijn dat eigenlijk uit één lange doorgaande zandweg bestaat, waar links en rechts wat huisjes naast staan. Het voetbalveld en het kerkje vormen het ‘centrum’, daar tegenover aan de andere kant van de weg ligt onze pousada. Bij het benzine-station slaan we wat biertjes in en dan is het tijd om te chillen! Sinds het vertrek vanaf Schiphol hebben we maar weinig geslapen, dus het is heerlijk relaxed om in de hangmat met een biertje in de hand de zon te zien zakken. In de schaduw van mango-, avocado- en hiroshma-bomen (rijp, want er hangen bezems aan!) wordt er wat gekletst, gelezen en pictionary gespeeld. De mensen van de pousada bereidden ondertussen een uitgebreide maaltijd. Dat duurde best wel lang, maar dan héb je ook wat. Het ‘pièce de résistance’ bleek een heel speenvarken, vergezeld van een scala aan lekkere dingen. Na het eten sloeg ‘after-dinner-dip’ extra hard toe en gingen bij iedereen de lichtjes uit.

Dag 3, zondag 19 oktober 2008

De wekker ging alweer vroeg, maar zo bleek niet vroeg genoeg… We waren nogal in de war van al het tijdsverschil. Tussen Amsterdam en Lissabon zat een uur tijdsverschil, tussen Lissabon en São Paulo natuurlijk een aantal uren, maar tussen São Paulo en Cuiabá zat ook weer een uur tijdsverschil. Tot zover waren we bij. Maar die nacht ging ook nog eens de wintertijd, eh zomertijd in, Brazilië heeft natuurlijk omgekeerde seizoenen. Dus ergens is het mis gegaan en verschenen we helaas toch een uur te laat aan het ontbijt (maar een uurtje meer slaap was welkom!). Nou blijken de Brazilianen nogal relaxt, dus het was no problem.
Na deze kleine vertraging gaan we naar ‘Recanto Ecológica Lagoa Azul’. Op deze plek in het bos ontspringt kalkrijk en helder water. Maar voor het zover is gaan we eerst onze gear uitzoeken: een groot mannenzwemvest, sexy plastic slippers mét klittenband, een grote duikbril en dito snorkel. Na een korte wandeling door de jungle komen we aan bij de eerste stop: een superhelder meertje, waarin wíj gaan zwemmen, samen met een heleboel vissen, en slangen (okee, we hebben er maar één gespot, maar dat was voor sommigen één teveel). In twee groepen wordt er gesnorkeld. Na een tijdje ronddobberen gaat de eerste groep alvast naar het volgende onderdeel: de kronkelende Rio Salobra waar we met de stroom mee drijven, terwijl onder water een heel aquarium aan ons voorbij trok. Een mooie ervaring, al moest er hier en daar wel enige angsten overwonnen worden…

Na het snorkelavontuur wordt er geluncht en komen we met een muziekje bij in de schaduw. Dat niet elke Braziliaan Europese housebeats in de hete middagzon kan waarderen, merken we als we overstemd worden door muziek uit een andere auto. Smaken verschillen zullen we maar zeggen!
We rijden een uurtje verder naar een andere klein helder meertje incl. een heleboel vissen, maar dit keer blijven we aan de kant. Larissa heeft van de eigenaar van onze pousada gehoord dat er een nieuwe attractie in de buurt is en bij het woord poolbar zijn we om. Een cocktailtje, dat gaat er natuurlijk wel in! Dus wachten we op de pousada-meneer om ons naar deze nieuwe, hotte lokale feestlocatie te brengen. Na weer een eindje rijden is het eindelijk zover: we zijn bij de poolbar! Links zien we iets dat lijkt op een kleine oude fabriek, met roestige tandwielen en watermolen. Daar achter moet het dan vast zijn, we horen in ieder geval wel water ruisen. In de fabriek zitten wat locals bij elkaar bingo te spelen en ze kijken nieuwsgierig naar die 10 meisjes die uit de bus stappen. We lopen de fabriek voorbij en daarachter is ‘ie dan, de poolbar… not! We kijken uit op een bruine, modderige poel (maar met waterval, dat dan weer wel) die niet heel erg uitnodigt tot zwemmen. En die bar, die is ook nergens te bekennen. Blijkt dat die nog even gebouwd moest worden, maar dan werd het ook wel heel erg mooi allemaal. Toch wel een kleine teleurstelling. Onder het mom van ‘nu we er toch zijn’ gaan we maar even kijken bij de bingo. Maar die is net afgelopen, dus wordt er een muziekje opgezet. En ja, als er muziek aan staat moet er gedanst worden! Eerst zitten we nog aan de kant te kijken, maar al snel is de eerste Djinner verwikkeld in een innige salsa (met de dorpsgek bleek achteraf) en waar één Djinner danst volgen er meer! Er worden biertjes geregeld (toch nog drankjes!) en de voetjes gaan van de vloer ☺. En news travels fast, want het wordt maar drukker en drukker. Door de tamtam verschijnen er steeds meer dorpelingen te voet, per motor en zelfs per paard die komen kijken en dansen, gezellig!
Maar na de zoveelste repeat is het tijd voor iets anders. Eén van de dorpsbewoners (de burgemeester?) komt aan in zijn moderne pick-up en blijkt enorme boxen in de laadbak te hebben. De Braziliaanse muziek gaat uit, de meneer van de pick-up laat iets anders uit zijn boxen schallen… Mr. Vain! Helemaal blij met deze old-school eurohouse wordt er gestuiterd en ook de Brazilianen doen mee, erg leuk! Er wordt wat geïntegreerd, gedronken en een motorritje gemaakt en uiteindelijk blijkt een poolbar helemaal niet nodig om een geweldige middag te hebben!
Aan het eind van de middag rijden we terug naar de pousada. Terug in de pousada kleden we ons om (lange broek en mouwen tegen de muggen en dat was ook écht nodig!) en gaan we naar het dichtbij gelegen Lagoa das Araras. In dit ondergelopen palmbomenmoeras komt tegen zonsondergang een hele kolonie papegaaien ‘naar huis’. Ze wonen in de kruinen van de palmbomen. Papegaaien blijven hun hele leven bij één partner, dus ’s avonds komen ze (heel romantisch ) met zijn tweetjes thuis. Een geweldig mooi schouwspel om te zien. We zien naast papegaaien ook nog veel andere vogels en voor de duidelijkheid: ‘Een ibis is géén toekan’.
Zo’n drukke dag maakt hongerig en we keren terug naar het dorp en eten bij een lokaal restaurant een stevige maaltijd. Daarna gaan we terug naar de pousada, evalueren de dag en gaan daarna lekker slapen.

Dag 4, maandag 20 oktober 2008

Vandaag staan we vroeg (en op tijd) op. De ochtend wordt besteed aan relaxen, want we hebben nog een lange dag voor de boeg. Na het ontbijt worden we naar een helder watertje net buiten het dorp gebracht, waar we wat zwemmen tussen de piraputanga. Maar onze chauffeur weet nog iets leuks, aan de overkant van de weg zitten apen in het bos! Dat laat Djinn zich geen twee keer zeggen, in bikini lopen we de weg over en de chauffeur doet zijn best om wat apen onze kant op te lokken. En dat lukt helemaal, vanuit het niets komen ze kijken wat dat voor rare witte beesten zijn die daar in hun bos lopen. We voeren ze wat, schieten mooie foto’s van die behoorlijk brutale beesten en relaxen verder.
Aan het eind van de ochtend is het tijd om onze spullen te pakken en de pousada te verlaten. Vanuit Bom Jardim rijden we naar Nobres, waar we vanavond de nachtbus zullen nemen naar Alta Floresta. Onderweg stoppen we bij wederom een prachtige hoge waterval, waar we lekker kunnen afkoelen. Larissa regelt bij de fabriek die in de buurt staat de sleutel van een hek, zodat we niet het hele stuk hoeven te lopen in de hete zon. Via een smal, onverhard pad rijdt de bus steeds verder omhoog, maar op een gegeven moment lopen we toch maar liever zelf… We lopen rechts via een grote stenen trap door de jungle naar de waterval. Op weg terug naar de bus worden we opgepikt door een truck die ons in zijn laadbak een oncomfortabele, maar wel hele leuke lift geeft.
Na een flinke rit komen we in de middag aan in Nobres, een stadje met ongeveer 12.000 inwoners midden in de Mato Grosso. Vanavond komt de nachtbus ons hier bij het busstation oppikken. Maar zover is het nog lang niet, dus wat nu…? Caipirinha’s! We worden door Larissa en de chauffeur geparkeerd bij een lokaal restaurant en drinken daar de eerste échte Braziliaanse caipirinha van onze reis. En dat was een hele sterke! Ons privé-busje moest die avond weer terug naar Cuiabá, nog 3 uur rijden. Maar wij moesten ook nog vanaf het restaurantje naar het busstation toe komen. Larissa vroeg daarom de familie die het restaurant runde ons weg te brengen. En zo geschiedde, maar niet voordat de hele familie zich uitgesloofd had in de keuken om voor ons een uitgebreide maaltijd op tafel te zetten. In de tussentijd namen wij afscheid van Larissa en de chauffeur en werden we vermaakt met live muziek en nog meer drankjes, leuk!
De caipirinha’s en biertjes lieten duidelijk sporen na, maar na een hilarische verhandeling over onze persoonlijke reisdagboekteksten (die alleen maar over eten gaan) konden we eindelijk weer écht gaan eten. Daarna werden we door de familie en opgetrommelde vrienden met 3 auto’s naar het busstation gebracht. Als aandenken kregen we een cd mee van de muziek die ze ’s middags live gespeeld hadden. Maar wij lieten hen ook niet met lege handen achter natuurlijk, want wat gaven wij hen als dank voor alles…? Drie meloenen…
We werden goed bewaakt op het busstation totdat de nachtbus arriveerde. Eenmaal ingeladen en ‘uitgezwaaid’ gingen we acht uur lang op weg naar Santa Elena, waar we moesten overstappen en nog drie uur verder in een tweede bus naar Alta Floresta reden, aan de rand van het Amazone-gebied.

Dag 5, dinsdag 21 oktober 2008

De één wat meer geradbraakt dan de ander door een heftig nachtje in de bus kwamen we na een overstap in Santa Elena aan het eind van de ochtend aan op het busstation van Alta Floresta. Daar werden we opgepikt door twee jeeps en werd er, first things First natuurlijk, gebruncht in een por kilo restaurant in de stad. Dat deed goed, we waren helemaal klaar voor de jungle!
Per jeep reden we de stad uit over rode zandweg. Bij de rivier Pires werden we gedropt, waar we per kano verder vervoerd werden naar de Cristalino Lodge (eerste cola-kleurige rivier links ☺), een eco-lodge middenin ongerept regenwoud. Met de club kregen we een eigen ‘vleugel’ in de lodge, waar we twee aan twee werden ondergebracht in prima kamers.
Na het inchecken en opfrissen was het die middag tijd om de eerste wandeltocht door het regenwoud te gaan maken. Rondom de lodge zijn een aantal trails die gevolgd kunnen worden, uiteraard met gids. Onze gids, Sebastian, sprak alleen Portugees. Daarom was er daarnaast ook nog een Engels sprekende gids mee, die nog wel wat aan zijn vertaalkwaliteiten zou mogen doen… Ze namen ons eerst maar eens mee naar het ‘Rocky trail’. Goed beschermd door lange broeken, longsleeves, sokken over de broekspijpen, petjes en een heleboel Deet tegen de muggen andere bugs gingen we op pad, door het oerwoud. Naast allerlei bloemen, tongverdovende planten en bomen (heel verrassend in een oerwoud), kwamen we ook allerlei dieren tegen, zoals verschillende soorten apen, allerlei vogels, prachtige vlinders en andere (soms best enge) insecten. Na rondom de lodge een aantal trails te hebben gevolgd werden we meegenomen naar de 50 meter hoge uitkijktoren. Na het beklimmen van de toren (waarvoor wederom wat angsten moesten worden overwonnen) was de beloning een adembenemend uitzicht over het regenwoud. Verschillende soorten groen wisselden elkaar af, allerlei tropische vogels waren te zien en de zon begon langzaam te zakken, waardoor de lucht mooi roze kleurde.
Nadat we weer met beide voetjes op de vloer stonden liepen we verder naar een kleinere uitkijktoren, vanuit waar ’s nachts met een beetje geluk onder andere tapirs bekeken konden worden. En passant vlocht de gids van palmbladeren nog even een kek hoofddeksel om onze jungle-look compleet te maken.
Vanaf de lodge vertrokken we daarna voor een kanotocht bij zonsondergang over de Cristalino rivier. Naast een heleboel verschillende vogels spotten we ook de eerste kaaimannen! En een ons tot dan toe onbekend middelgroot knaagdier, de paca, met een donkerbruine vacht met witte stippen (een soort hertjes-patroon). Terwijl het donker wordt genieten wij van de tocht, het koele briesje en alle dieren die we onderweg spotten.
Terug bij de lodge aangekomen wordt ons de catch of the day getoond, een paar grote vissen en… piranha’s! En die blijken allemaal zeer smakelijk, vooral de piranha-soep is een aanrader! Aan een mooi gedekte tafel worden we helemaal blij van het feestmaal dat voor de gasten is bereid. Na het eten gaat de helft van de groep nog even mee met de gids naar de boomhut om van daaruit misschien een tapir te kunnen spotten. De rest trekt zich terug op het drijvende vlot bij de lodge om te relaxen bij het kampvuur.

Dag 6, woensdag 22 oktober 2008

Bij aankomst in de lodge bleek dat we weer met tijdsverschil te maken hadden, waardoor de klok een uurtje achteruit kon. ’s Avonds is het daardoor iets langer licht. Om een uurtje of 5 kwam iedereen bij uit een diepe slaap (of nachtmerrie over alleen achter gelaten worden in een donker bos…) en om 6 uur stipt zaten we aan het ontbijt, om daarna weer met onze gids op pad te gaan. Eerst een stukje per kano, waar we na amper 10 meter varen onze new best friends aan de kant zagen staan: capibara’s! Deze eigenwijze beesten keerden ons ongestoord de rug toe en gingen gewoon lekker verder met waar ze mee bezig waren, namelijk helemaal niets.
Stroomopwaarts kwamen we weer allerlei flora en fauna tegen. Nieuw gespot: schildpadden, reigers, verschillende grote roofvogels en de zeldzame grote rivierotter. Na een tijdje zien we op de kant een grote alligator die ook net bezig is met zijn ontbijtje… Op de plek waar de alligator het water in glijdt, blijkt ons trail de jungle in te beginnen en worden we verder getrakteerd op een grote (maar gelukkig dode) spin, maar ook verse Braziliaanse noten (‘Kastanjes van Pará, oftewel paranoten). Terwijl we het pad volgen worden we begluurd door een stelletje spider monkeys, waarna er een spelletje ‘wie het eerste weg kijkt heeft verloren’ werd gespeeld. Wij verliezen, want we moeten weer door.
Ondertussen hadden we al best veel verschillende dieren gezien, maar twee specifieke soorten stonden heel hoog op ons lijstje, namelijk een jaguar en een anaconda. Die eerste hadden we waarschijnlijk later tijdens de reis meer kans op om te zien, in de Pantanal. Vlak voor het regenseizoen komen ze door gebrek aan voedsel relatief dichtbij bewoonde gebieden en zijn ze daarom iets makkelijker te spotten. De anaconda zou moeilijk worden, die was al zo’n drie maanden niet meer bij de lodge gezien. Maar Djinn viel met de neus in de boter, want op de terugweg zag onze gids met zijn haviksogen iets glinsteren in de zon. En dat bleek… een anaconda te zijn! Een enorm imposant beest, dat ook elke keer langer wordt als we het verhaal vertellen ☺. Laten we het houden op een meter of 5 (hij lag gekronkeld door de mangroven, dus schatten was moeilijk). Maar wat een mazzel hadden wij dat na zo’n lange tijd met ons in de kano voor het eerst weer zo’n slang gezien werd. Het nieuws
verspreidde zich ook snel, de andere groepen werden ook al snel per kano naar de plek gebracht waar de anaconda zich lag op te warmen in het zonnetje.
Na zoveel opwinding en het kwik dat naar grote hoogten steeg werden de middaguren doorgebracht met (uiteraard!) lunchen, wat luieren op het vlot en afkoelen in de rivier. Aan het eind van de middag werd het relaxen verplaatst naar een andere locatie, een zandstrandje verderop in de rivier. Gewapend met een koelbox vol cerveja rolden we onze strandlakens uit over de alligator- en slangensporen op het strand. Het zonnetje scheen, het water was koel en het strandje was helemaal voor ons alleen. Alhoewel alleen… op de zandvlooien-familie na dan die ons kwam bezoeken (en opeten!).
Er hing een regenbuitje in de lucht en het was ook alweer tijd om terug te keren naar de lodge voor het avondeten. Dit keer niet buiten, maar binnen in het restaurant/ontbijtgedeelte. We eten weer goed en laten de barman een respectabel aantal caipirinha’s op onze partijlijst zetten ☺. Goed gemutst wordt er een rondje Pictionary gespeeld (de summer edition!), qua volume komen we aardig in de buurt bij de spider monkeys die we die ochtend in het oerwoud gezien hebben…
De directrice van de Cristalino lodge, Victoria de Riva, komt bij ons informeren hoe we het hebben en nodigt ons uit om zo een educatieve presentatie en video over de lodge en het omliggende gebied te komen bekijken. (Oftewel: ze vond onze uitgelaten vakantiestemming bloed irritant en die presentatie was nogal verplicht…). Terwijl wij vrij oncomfortabel op de grond zitten vertelt Victoria over de lodge, het regenwoud en over het belang van natuurbescherming in Brazilië. Hierna zoeken we het vlot weer op, om bij het kampvuur nog wat na te babbelen over deze dag.

Dag 7, donderdag 23 oktober 2008

Om 6 uur zitten we aan het ontbijt, om daarna op pad te gaan met de kano naar het ‘Tapiri’ trail. Daar volgt een stevige klim omhoog, naar een punt vanaf waar we weer een fantastisch uitzicht op het regenwoud hebben. Daarna dalen we weer af over vulkanisch gesteente en gaan op zoek naar dieren die we nog niet gezien hebben. En die vinden we ook, door simpelweg een willekeurige steen op te tillen komt een zeldzame kleine gifkikker tevoorschijn, waar een andere groep al dagen naar op zoek is. Zij hebben Kermit niet kunnen lokaliseren en wij dus wel!. Onder weer een andere steen verbergen zich twee vleermuisjes en tot slot pakken we nog even een vogelspin mee. Dat ‘pakken’ is overigens letterlijk bedoelt, want we mogen het beestje vasthouden, oh joyous… Weer worden er wat angsten overwonnen.
Dan is het tijd om per kano weer terug te keren naar de lodge, waar we onze spullen alweer moeten pakken. Na de lunch vertrekken we om 3 uur weer richting Alta Floresta, per kano en daarna per jeep. In het hotel moeten we even wachten tot de nachtbus ons weer komt oppikken, dus vleien we ons neer op het terras en bestellen we maar weer eens iets te eten. Maar dan komt het concept tijdverschil weer om de hoek kijken. De Cristalino lodge doet niet aan winter.. eh zomertijd!? om zo een uurtje langer licht te hebben ’s avonds. Dus eenmaal buiten de lodge moet de klok weer een uur achteruit… nee vooruit!? Dus terwijl we relaxed onze tosti’s dachten te kunnen eten stond de bus al bijna voor de deur. De tosti’s werden door het hotelpersoneel omgetoverd in een pakketje voor in de bus, die stipt om 6 uur voor het hotel stond. Anders dan de vorige nachtbus waren we dit keer de eersten om een plekje uit te zoeken en konden we ons iets relaxter installeren voor de nacht.

Dag 8, vrijdag 24 oktober 2008

Rond 9 uur in de ochtend komen we aan op het busstation in Cuiabá. Daar worden we weer opgepikt door een privé-busje dat ons naar pousada Rio Claro zal brengen, midden in de Pantanal. De rit naar de pousada duurt zo’n drie uur en onderweg moeten we onze lichtelijk gestresste gids Julio nog even oppikken in het stadje Pocone. Na Pocone verandert het asfalt in de onverharde Transpantaneira, de 150 kilometer lange weg die over 126 houten bruggetjes gaat, dwars door natuurgebied de Pantanal. Bij de eerste brug zien we meteen onze vrienden weer: de capibara’s! En ook een heleboel kaaimannen, hoe langer je kijkt hoe meer je er ziet. Verder zien we weer veel verschillende (roof-)vogels en kunnen we de mythische jibaru stork toevoegen aan onze ‘gespotte fauna lijst’ toevoegen.
Het kwik stijgt ook in deze contreien snel en rond het middaguur puffen we daarom (na weer een uitgebreide lunch natuurlijk) uit bij het zwembad en hangen we wat in de (what’s in a name) hangmat.
Aan het eind van de middag gaan we de rivier op in twee kano’s. Het is weer water, het is weer een kano en toch is de Pantanal compleet anders dan de Amazone waar we vandaan komen. Onderweg komen we verschillende locals tegen die relaxt wat
vissen en ons weten te vertellen dat er zojuist door anderen een jaguar gezien is. Wij speuren ook de rivierbanken af, veel gezien, maar helaas geen jaguar. Wel worden we vermaakt door een showtje van drie grote rivierotters, leuke beesten! Geïnspireerd door de locals gooien wij ook kort een hengeltje uit om piranha’s te vangen en ze bijten ook nog! Maar het wordt alweer donker, dus we blijven niet al te lang. En het is natuurlijk ook alweer tijd om te eten.
Na het avondeten worden we vermaakt door de gidsen van Rio Claro, die voor ons een potje gitaar spelen en wat liedjes zingen. Leuk, er werden wat dansjes gemaakt, maar op een gegeven moment was het repertoire uitgeput en besloten we één voor één de aftocht te blazen… Om vervolgens op één van onze kamers nog een kleine afterparty te organiseren met onze eigen muziekjes uit de ghettoblaster…

Dag 9, zaterdag 25 oktober 2008

Lichtelijk brakjes aan het ontbijt bleek dat het zwembad op mysterieuze wijze een flink aantal liters water miste en het was een waar raadsel welke grote beesten er bommetjes gemaakt hadden… In ieder geval hadden wij niets gezien…
Die ochtend werden we in twee groepen verdeeld, de ene groep ging eerst wandelen, de andere paardrijden en daarna werd er geswitcht. Vlak voor het regenseizoen is de Pantanal een kurkdroge vlakte en staat het waterpeil in de rivieren laag. Onderweg zien we capucijn aapjes en nog veel meer. Door een ietwat onhandige afslag van de gids moeten we over een hek klimmen om weer terug te komen bij de pousada. Struikelen over een laaggespannen ijzerdraad kan de beste overkomen, maar een beetje gênant was het wel. De rit te paard ging ook niet altijd even vlekkeloos, zeker niet voor de niet-paardrijders onder ons. Zo’n beest heeft nou eenmaal geen stuur laat staan een goede wegligging, maar al hobbelend kwamen we toch goed vooruit. De ene galop zag er wel wat beter uit dan de andere. Als ware cowgirls maken we een mooie rit over de vlaktes van de Pantanal, gevolgd door wat wilde paarden.
De middag is gereserveerd voor lunchen, zwemmen, lezen en tukjes doen in de hangmat. Het is ook té heet voor iets anders. Als de temperatuur een graadje daalt in de namiddag gaan we op nacht-safari. We worden in een cabrio-truck geladen, rijden terug de Transpantaneira op en dan is het afwachten wat we allemaal weer voor moois gaan zien. Naast the usual suspects (kaaimannen!) zien we ook hele capibara-families, verschillende vogels (van de kleine kingfisher, tot ibissen en enorme jibaru storks), herten (nee, niet die tien herten in de truck, maar marsh deer). Na een heel stuk te hebben gereden over de Transpantaneira stoppen we even bij een andere pousada. Naast de weg staat een grote tapir ons glazig aan te kijken. En wij kijken terug: zo dichtbij! De zon gaat alweer onder en we rijden weer terug naar Rio Claro terwijl het steeds donkerder wordt. Met de zon die onder gaat worden er wel allerlei andere beestjes wakker. Zo ook een enorme hoeveelheid aan insecten, en we zitten in een open truck… you do the math… Na wat onvrijwillig gegeten sprinkhanen komen we weer aan bij de pousada, waar we eerst maar weer eens wat eten. Daarna gaan we voor de verandering eens lekker vroeg naar onze bedjes toe.

Dag 10, zondag 26 oktober 2008

Dit is alweer onze laatste dag in de Pantanal. Na het ontbijt gaan we in de ochtend weer op pad met twee kano’s en 10 hengels: tijd om piranha’s te vangen! De eerste plek waar we onze hengel uitgooien willen ze nog niet zo heel erg bijten, maar op de tweede plek gaat het stukken beter. Elke vangst verloopt zo’n beetje volgens hetzelfde patroon. Eerst wordt er intensief naar de dobber gestaard, waar de gids een stukje vlees aan heeft gehangen (want dat vieze vlees pakken nette meisjes zelf niet vast natuurlijk). Dan wordt er een piranha naar boven gehaald met een grote gil. Vervolgens bungelt de piranha verloren rond aan de hengel terwijl degene die hem gevangen heeft haar best doet hem niet tegen andere clubbies aan te laten spartelen. Intussen beweegt de lijn richting gids, die het enge beest van de hengel moet halen. En de gids haalt het beestje vervolgens met veel gekraak van het haakje, doet er weer een nieuw vleesje aan en het spektakel begint opnieuw. Erg stoer, vissende vrouwen.
Maar de vangst is respectabel en die middag staat er piranhasoep op het menu. Dan is het alweer tijd om te vertrekken en laden we onszelf en onze spullen weer het busje in. Bye bye Pantanal, hello… Rio de Janeiro!
Maar zover is het nog niet. Eerst rijden we de Transpantaneira over en via Pocone gaan we weer op weg naar het vliegveld van Cuiabá. Daar staat onze eerste gids Larissa ons op te wachten met haar vriendje, om nog even gedag te zeggen. En dat is meer dan we van Julio kunnen zeggen, die ineens met de noorderzon (en dus ook zonder fooi) is vertrokken. We happen nog even wat frietjes weg (een welkome afwisseling na dagenlang bonen en rijst) en dan vertrekt onze vlucht naar Rio ook al bijna. De vlucht naar Rio lijkt meer op een busrit, want onderweg maken we maar liefst 3 tussenstops: in Campo Grande, Sao Jose do
Rio Preto (?) en Curitiba. Drie keer stijgen en landen dus, maar ook drie keer een broodje en een cakeje (waarbij de Braziliaanse bossche bol imitatie tijdens de laatste ronde ons het beste beviel). In een vrijwel leeg vliegtuig komen we rond 11 uur ’s avonds aan in Rio de Janeiro. Door het vliegtuigraampje krijgen we al een klein voorproefje van de stad: uitgestrekt over heuvels en mega groot!
We worden opgepikt door een busje dat ons naar hotel Rio Roiss brengt. Het is al donker, maar ondanks dat maakt Rio al meteen indruk. Onderweg wordt Jésus op de berg gespot, we zijn er echt! Na een rit van een half uurtje zijn we bij ons hotel, checken we in en blijkt dat we echt topkamers hebben. De accomodaties tijdens de reis waren prima, maar toch… it’s nice to be back in the city!

Dag 11, maandag 27 oktober 2008

Na weer een nachtje slapen ontbijten we op de bovenste verdieping van het hotel mét… uitzicht op de Copacabana! Het beroemde strand blijkt op slechts een steenworp afstand van het hotel te liggen. Dat konden we gisteravond in het donker natuurlijk niet zien, daarom deze ochtend een des te leukere verrassing. Het ontbijt is super en uitgebreider dan we tot nu toe in de pousada’s gewend waren.
Na het ontbijt komt de Nederlandse gids Rolf ons oppikken. Hij neemt ons vandaag mee voor een dagje onvervalste city sightseeing. We beginnen met de Suikerbroodberg, waar we twee kabelbanen naar boven nemen voor een spectaculair uitzicht over de stad. We wandelen wat rond over de rots, krijgen en passant een stuk suikerbrood in de handen geduwd en een stembiljet om deze berg één van de nieuwe wereldwonderen te maken. Even later staan we weer beneden en gaan we naar dé toeristische hotspot van Rio: het Christusbeeld op de Corcovado-berg. De Corcovado is 700 meter hoog, maar gelukkig hoeven we niet te klimmen, want we worden eerst door ons eigen busje en daarna door een toeristenbusje omhoog gereden. Het Christus beeld (wij mogen Jésus zeggen ) is nog een paar traptreden van ons verwijderd, maar eenmaal bij de top aangekomen hebben we een adembenemend uitzicht over de stad en torent Jésus zo’n 38 meter boven ons uit. We willen natuurlijk met Jésus Christ superstar op de foto (samen én alleen) en vele fotomomentjes later gaan we weer naar beneden. Door de idyllische kunstenaarswijk Santa Theresa, waar nog een oude tram doorheen rijdt, rijden wij via de hippe wijk Lapa naar het centrum van de stad.
We stoppen bij de Cathedral Metropolitana, een moderne piramidevormige kathedraal in Centro Rio. Daarna neemt de gids ons te voet mee verder het centrum in naar ‘Colombo’, een etablissement dat qua uitstraling nog het beste te vergelijken valt met een soort traditioneel Weens koffiehuis. We zijn alweer een tijdje onderweg en dat betekent dat er weer gegeten moet worden, wat bij ‘Colombo’ uitstekend blijkt te kunnen! Allerlei verschillende soorten hartige deegwaar krijgen we voorgeschoteld en het is geen geheim meer, een hapje eten gaat er bij Djinn altijd wel goed in.
Na de lunch lopen we weer terug naar de Cathedral, waar het busje op ons staat te wachten. Onze sighseeing is echter nog niet voorbij, we krijgen nog een ‘toegift’. In de wijk Lapa bevindt zich de ‘Escadaria Selarón’, oftewel de trap van Selarón. Jorge Selarón is een Chileense kunstenaar die sinds de jaren tachtig in Rio woont. In 1990 begon Selarón een trap op de knappen door deze te versieren met mozaïek in de kleuren van de Braziliaanse vlag. Dit restauratie projectje liep al snel uit de hand en veranderde een gewone trap in de nu bekende ‘Escadaria Selarón’: een trap van 250 treden, 125 meter lang en betegeld met ruim 2000 tegels uit meer dan 60 verschillende landen. De kleurrijke ‘Escadaria’ is regelmatig te zien in tijdschriften, reclames en videoclips, zoals bijvoorbeeld in de clip ‘Beautiful’ van Snoop Dogg (Selarón mag Snoopy Doggy zeggen). Op verzoek metselt Selarón tegeltjes in dit kunstwerk. Helaas hadden wij geen eigen tegeltje bij ons, maar de eerstvolgende Djinner die in Rio komt is bij deze verplicht dit alsnog te regelen!
Aan het eind van de middag zijn we weer terug bij het hotel en besluiten we een wandelingetje van de Copacabana richting dat andere beroemde strand te maken: Ipanema. Met een caipirinha en kokosnoot in de hand vleien we ons neer op een terrasje in de zon, helemaal niet slecht! Op de terugweg naar het hotel struinen we nog even over een marktje vol met souvenirs.
Na wat opfrissen en omkleden zijn we er helemaal klaar voor om in vol ornaat Rio onveilig te gaan maken. Na ruim een week in praktisch dezelfde kleren en make-up loos in de Amazone en Pantanal te hebben rondgehuppeld kunnen we eindelijk onze feestjurkjes aan en mogen we weer make-up op ons hoofd smeren: heerlijk!
Eerste vraag van de avond: waar gaan we eten? We kiezen een Italiaans restaurantje aan de Copa, waar we met zijn tienen aan een ronde tafel terecht kunnen. Vlak voor de reis was één van ons jarig en dat gaat we deze avond vieren, dus er moet gezongen worden! En dat niet alleen, we hebben feesthoedjes en –toeters geïmporteerd en die blijken multi-functioneel. We
eten echt heerlijk, hebben dikke pret met Prosecco en krijgen ook nog een strijkkwartet aangeboden van een groep mannen aan een andere tafel. Nu al een legendarische avond!
We hebben met behulp van de Lonely Planet een club uitgekozen waar we die avond naartoe gaan en vertrekken vanaf het hotel in twee taxi’s naar club Zero Zero, een aanrader volgens de LP. Daar aangekomen hebben we pech, het is maandag, de toko is dicht! Dan maar naar de nummer twee op ons lijstje, Melt. Daar aangekomen blijkt er daar ook niet heel veel aan te zijn. Daar staan we dan, all dressed up and nowhere to go! We besluiten om de hoek maar een café in te duiken dat er enigszins okee uit ziet. Er zitten wel leuke mensen, maar er is geen muziek én het is maandag, dus wij komen met zijn tienen behoorlijk overdressed binnen vallen. Maar dat mag de pret niet drukken, er wordt prosecco besteld en ons feestelijke uiterlijk op een doodgewone maandagavond heeft nogal een aantrekkingskracht op nieuwsgierige Braziliaanse mannen. En het was nog lang onrustig in Rio…

Dag 12, dinsdag 28 oktober 2008

Vandaag beginnen we rustig. Na wederom een top ontbijt met dito uitzicht besluiten we van deze dag een shop dag te maken. We breken op in twee groepen, de ene groep gaat naar Centro, de andere blijft in de buurt van het hotel en de Copacabana. ’s Middags meeten we weer om samen te lunchen. De middag gaat iedereen lekker haar eigen gang, sommige slapen wat uurtjes bij, anderen gaan naar het strand of shoppen nog wat. Vandaag is bij uitstek de dag om souvenirs in te slaan voor het thuisfront, dus ’s avonds gaan we weer naar het marktje dat we de avond daarvoor ook al even bezocht hadden. Heel wat souvenirs rijker en reais (en keuzes!) armer gaan we die avond weer op stap.
Een paar straten bij het hotel vandaan vinden we een leuk klein buurtcafé waar we een tafel bezetten en drankjes bestellen. Er kan veel gezegd worden van Brazilianen, maar niét dat ze spaarzaam zijn met de drank, want ook deze cocktails waren weer lekker sterk. En misten dus ook hun uitwerking niet. Op mysterieuze wijze hadden we wéér een verjaardag te vieren, er werd weer gezongen (en hard ook!) en daarna was het tijd om elkaar wat af te koelen. Met ijsblokjes. Terwijl de ijsblokjes in onze drankjes steeds minder in aantal werden, werd het volume steeds meer…
Na een kleine bodem te hebben gelegd, gingen we op zoek naar een bar mét muziek, zodat we deze avond toch met de voetjes van de vloer konden. We zijn tenslotte in Rio de Janeiro, een stad die toch wel bekend staat om mooie feestjes en dito dansjes! Omdat de taxiritjes de avond daarvoor niet zoveel hadden opgeleverd en we niet weer het risico wilden lopen om voor een dichte deur te komen staan zochten we het vandaag dichter bij het hotel. Aan de Copacabana hadden we de avond daarvoor iets gezien dat er van buiten in ieder geval leuk uit zag, dus stapten we al een klein beetje aangeschoten en met zin in een feestje ‘Atlantico’ binnen. En daar was dan eindelijk muziek! Eerst een standaard rondje sterke caipirinha’s gehaald, daarna dansjes gemaakt op de dansvloer en the rest is history…

Dag 13, woensdag 29 oktober 2008

Na een korte nacht was het weer tijd om de backpacks in te pakken. Sommigen waagden zich nog aan een frisse duik in de Oceaan voordat we weer het busje in moesten, de rest hield het bij een stevig ontbijt, om de sporen van de afgelopen nacht een beetje uit te wissen. Na het uitchecken installeerden we ons weer in een privé-busje, de één wat beter gehumeurd en minder brak dan de ander. Er volgde een rit van een uurtje of drie naar Angra dos Reis, waar we de ferry zouden pakken naar Vila de Abraão, een dorpje op Ilha Grande, waar we de laatste dagen nog even konden genieten van zon, zee en strand. Maar zover waren we nog niet…
Eerst maar eens de rit van drie uur, met een chauffeur die hield van het optrekken-en-dan-weer-afremmen-ritme (oftewel: een caipirinha’s-naar-boven-caipirinha’s-naar-beneden-ritme…). Op een enkeling na voelden de meesten zich nog wel prima bij het instappen, maar na een heleboel bochten, hobbels en andere obstakels begon de kater steeds harden te miauwen…. En wat doe je dan als eerste op de plaats van bestemming…? Eten!
In het plaatsje Angra dos Reis mochten we ons weer tegoed doen aan het lopend buffet van een por kilo restaurant. Na een hapje en een drankje gingen we richting de haven om op de ferry te wachten. Daar aangekomen bleek een andere (veel mooiere!) boot al eerder naar Ilha Grande te vertrekken en er was nog plek, dus we hevelden onze backpacks over en installeerden onszelf op het voordek voor een rustig boottochtje. Alleen begon het weer toen om te slaan, het werd iets bewolkter en het begon een beetje te spetteren, door zowel de regen als het zeewater dat over de reling klotste. Het rustige
boottochtje werd een stuk ruiger en degenen die nog niet misselijk waren na de busreis, waren dat definitely wel na de tocht met de boot.
Blij dat we weer op de wal stonden en vaste grond onder de voeten hadden gingen we met een laf gevoel in onze magen op weg naar het ‘Colibri Resort’, onze uitvalsbasis op het eiland. Deze kleine, maar superschattige pousada ligt in het dorpje Vila de Abraão en heet niet voor niets zo: overal fladderden kleine kolibri’s rond. Eerst maar eens een welkomstdrankje en –woordje (in order of importance ) van de eigenaar, waarin hij vertelde over de geschiedenis en habitat van het eiland en wat we de komende dagen konden verwachten. Daarna nam een gids ons mee voor een eerste verkenningstocht door en rondom het dorp.
Hij zette er stevig de pas in, door de lange dorpsstraat, via de ‘Elephant stones’ omhoog naar een uitkijkpunt voor een overview van de baai waar Vila de Abraão aan ligt. Daarna liepen we weer omlaag, om de afslag richting een mooie waterval te nemen. Van daaruit liepen we verder over een bospad langs een oud aquaduct, oude gevangenisruïne en via het strand met zwart-wit (vulkanisch) zand weer terug. Aan alles was gedacht, wie niet met haar schoenen door het water wilde, werd door de Mr. Macho gids gedragen (of ze nou wilde of niet… ).
Na deze enerverende reis-dag en flinke wandeling was de honger wel weer aardig opgewekt: tijd voor het avondeten! We trokken het dorpje in en zochten een kleine pizzeria uit, waar de pizza’s echt fantastisch waren. En ook een welkome afwisseling na alle rijst en bonen hoewel het eten in Rio natuurlijk ook al prima was. Na de pizza hebben we nog een beetje apathisch naar MTV-clipjes zitten kijken (tv, wohoo!) en uitgebreid Chris Brown’s ‘Koos-move’ bestudeerd: nice!

Dag 14, donderdag 30 oktober 2008

Om 8 uur was het tijd voor weer een fijn ontbijtje: vers fruit, sapjes, broodjes, cake en.. koffie, veel koffie! We hadden besloten vandaag naar hét strand van Ilha Grande te hiken: praia Lopes Mendes. Dit strand is volgens sommigen het mooiste strand van Brazilië, volgens anderen zelfs het mooiste van de wereld (de vergelijking met de Seychellen is gemaakt, niet slecht!).
De weg er naartoe is best pittig en langer dan gedacht. Onderweg rusten we even uit op een ander strandje en nemen een frisse duik, want het is wárm vandaag. Drie uur en drie colletjes later zijn we rond het middaguur bij ons eindpunt en kijken we uit over een breed, halvemaanvormig strand van een aantal kilometers lang. Of dit het mooiste strand van de wereld is durven we niet te zeggen, maar prachtig is het absoluut! En dit is onze hang-out voor vandaag, wat relaxt! De rest van de middag doen we niet veel anders dan op onze handdoeken liggen, muziek luisteren, met zonnebrandcrème smeren, af en toe een duik nemen om af te koelen of een stukje langs de branding wandelen, lezen en wegdromen… Heerlijk!
Gelukkig hoeven we aan het eind van de middag niet het hele stuk weer terug te lopen. Vanuit een baai iets verderop vertrekken rond vijf uur een aantal boten terug naar Vila de Abraão. We regelen de overtocht bij een ietwat vage schipper en we installeren ons nog een beetje high van de zon weer voor op de boeg.
’s Avonds gaan we weer het dorp in om een hapje te eten en zoeken een schattig klein restaurantje uit. Het concept ‘alle gasten tegelijk serveren’ kennen ze hier niet echt, waardoor de helft van de club smachtend toe moet kijken hoe de andere helft al aan het eten is. En voor wie Djinn nu nog niet kent: ja, dat is héél erg!
Als we klaar zijn en het tijd is om af te rekenen valt ineens de stroom uit. Op het hele eiland is het pikkedonker! Afrekenen doen we daarom maar een dag later, gelukkig kennen de mensen van het restaurant de mensen van de pousada, dus dat zit wel goed: mutua fides. De weg terug in het donker is een beetje lastig (en eng!), maar we weten gelukkig de pousada terug te vinden. Time to tuk!

Dag 15, vrijdag 31 oktober 2008

Het plan voor deze dag was een boottocht, snorkelen, hiken naar een waterval en een barbecue op het strand. Helaas, zo mooi als het weer gisteren was, vandaag regent het. Door de bewolking is snorkelen daarom af te raden en ook de boottocht en hiken is een stuk minder aantrekkelijk geworden. Overdag wordt er daarom dan maar als alternatief gerelaxt op het strand bij Vila de Abraão, waar later ook een barbecue wordt georganiseerd. Helaas is de auteur met een zonnesteek in bed blijven liggen, dus het dagverslag is bij deze wat summier
’s Avonds ging het wat beter en zochten we weer de lekkere pizza’s op van de eerste avond (+ de videoclipjes op de achtergrond). Na een fijne bodem gingen we naar een Halloweenfeestje in één van de vele barretjes in het dorp, waar we via via voor uitgenodigd waren. Daar aangekomen was het een beetje stilletjes, maar met 10 dames over de vloer leek het meteen wat voller en vanaf het balkon deden we ons best om meer bezoekers naar binnen te krijgen. Dat lukte prima en nadat we de best vreemd verklede barman overgehaald hadden om onze eigen lustrum-cd’s op te zetten (in plaats van zijn jaren ’80 sound) werd het nog gezelliger. Op internationale hits als ‘Rosanne’ en ‘Skinny jeans’ gingen wij (en de rest van de bezoekers!) uitstekend en de strawberry daiquiri’s in de hand droegen ook zeker bij aan de Halloween feestvreugde.

Dag 16 + 17, zaterdag 1 + zondag 2 november 2008

Zo word je wakker op een eiland voor de kust van Brazilië en zo sta je weer met je backpack voor je eigen voordeur in de Hollandse polder: einde vakantie.
Maar voordat we terugkwamen in de realiteit hadden we nog zo’n 34 uur te gaan. Eerst maar eens de dag beginnen met een laatste frisse duik in zee en weer een lekker ontbijtje. Daarna inpakken en helaas weer wegwezen, adeus Ilha Grande! Met de backpack op onze rug lopen we voor het laatst door het dorp op weg naar de ferry. Dit keer helaas geen mooi zeilschip zoals op de heenweg, maar een oude ferry. Misschien dan wat minder mooi, maar wel een heel stuk stabieler! We vertrekken tegen tienen, het eiland wordt kleiner en kleiner, het vasteland komt steeds dichterbij.
Eenmaal weer aan wal worden we opgepikt door dezelfde ritmische buschauffeur. Het effect is gelukkig minder destructief dan op de heenweg, dat zal ook vast met het aantal cocktails dat we de avond daarvoor hebben gedronken te maken hebben (een respectabel aantal, maar vele malen minder respectabel dan in Rio!). Tegen twee uur zijn we al op de luchthaven in Rio, waar we nog tot vier uur moeten wachten tot we kunnen inchecken. De tussentijd gebruiken we nuttig door (hoe verrassend) een hapje te eten en ons laatste voorraadje reais op te maken. Er worden nog lipglossjes, tijdschriften, zonnebrillen en allerlei cadeautjes geshopt, totdat we kunnen boarden.
De 9 uur durende vlucht terug naar Lissabon wordt met een beetje mazzel slapend en met een beetje pech wakker doorgebracht. We komen om 7 uur ’s ochtends aan in Lissabon en moeten daar nog een flinke tijd wachten op de aansluiting naar Amsterdam, die pas om 2 uur ’s middags vertrekt. We slapen wat, eten wat, lopen wat rond, shoppen een nieuwe tas en zijn blij als het laatste stukje van de terugreis aanbreekt.
Om een uurtje of zes komen we aan op Schiphol: moe, maar voldaan. Raar om te bedenken dat we amper twee weken geleden nog niet wisten waar we naartoe zouden gaan, en nu zit het er alweer op. Het leek langer dan twee weken, we hebben dan ook zoveel gedaan, gezien en gereisd! Maar de reis kan misschien toch in een paar woorden worden samengevat: ontbijt, lunch, diner, caipirinha, capibara!